Kategoria: Owady | Tagi: choinka, choinówka, igły, strzygonia, szkodnik
Strzygonia choinówka należy do jednych a najgorszych szkodników lasów iglastych. Jest to szkodnik tak zwany pierwotny czyli że atakuje wyłącznie drzewa zdrowe i silne. Strzygonia choinówka należy do motyli. Pojawiła się masowo na północy kraju w latach tysiąc dziewięćset dwudziesty drugi do tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego. Wyrządziła ona w tamtych latach ogromne szkody szczególnie w Puszczy Augustowskiej, Puszczy Nadnoteckiej oraz Puszczy Kurpiowskiej. Wtedy należało wyciąć z powodu zniszczeń sto tysięcy hektarów lasów. Następnym takim okresem szczególnej działalności strzygonia choinówki był okres od tysiąc dziewięćset trzydziestego drugiego do tysiąc dziewięćset trzeciego. Wtedy pod topór poszło pięćdziesiąt osiem tysięcy hektarów drzew. Samica składa jasnozielone jaja na igłach i młodych pędach drzew iglastych. Młode gąsienice ogryzają igły, stare osobniki zjadają igły w całości lub nadgryzają pąki i korę młodych pędów. Zimują w ściółce jako poczwarki. Główną metoda zapobiegania jej działalności jest sadzenie lasów mieszanych.
Komary to małe, bzyczące „wampiry”. W upalne dni nikomu nie przepuszczą. Nie można na chwile stracić ostrożności. Wszędzie gdzie jest człowiek niewątpliwie po chwili pojawi się komar. Komary potrafią w bardzo skuteczny sposób uprzykrzyć życie. Komary – samce sa ciche i spokojne. Żyje kilka dni i nikomu nie zagraża. Ona – samica jest utrapieniem. Może przeżyć nawet dwa miesiące żywiąc się krwią najlepiej ludzką choć nie pogardzi również zwierzęcą. Może jej wypić trzy razy więcej niż sama waży. Samica komara składa kilkaset jaj i do ich wyżywienia potrzebuje krwi. Bez krwi jaja giną. Giną również gdy brak wody. Wylęgowi komarów sprzyjają deszczowa wiosna i wilgotne lato. Najwięcej można ich spotkać w pobliżu zbiorników wodnych, w krzakach i trawach. Na podstawie zachowania komarzych można przewidzieć burze lub deszcze. W tym okresie komarzych gryzą szczególnie zajadle. W Polsce komary nie przenoszą żadnych chorób. Jedynie jeśli zaatakuje ich większa ilość albo ktoś jest uczulony na jad komara może przeżyć takie spotkanie z niezbyt przyjemnymi wspomnieniami.
Stonka ziemniaczana występowała początkowo w Ameryce Północnej i środkowej a obecnie występuje również w Europie. Stonka ma skrzydła w żółtym kolorze na którym jest dziesięć pasów czarnych. Stonka zimuje w glebie na głębokości około dwudziestu centymetrów. Już w kilka dni po opuszczeniu zimowego lokum zaczynają się rozmnażać. Samica składa od czerwca do połowy sierpnia od pięciuset do trzech tysięcy jaj. Larwy żerują na liściach żywiciela przez okres od jedenastu do trzydziestu dni. Potem się przepoczwarzają i dorosłe są po około trzech tygodniach. Stonka żeruje przede wszystkim na ziemniakach. Larwy żywią się ich liśćmi, kwiatami i łodygami. Może to spowodować w skrajnych przypadkach do obumierania roślin a na pewno powoduje zmniejszenie plonów. Zwalczanie stonki polega na opryskach środkami chemicznymi. Zabiegi te powtarza się trzy razy: na wiosnę gdy owady budzą się po zimie i wychodzą na powierzchnię, w momencie gdy larwy zaczynają żerować oraz w momencie gdy wylatuje pierwsze pokolenie młodej stonki.
Brudnica nieparka to motyl żyjący w lasach i sadach. Jest szeroko rozpowszechniony a szczególnie liczny jest na południu naszego kraju. Czasami występuje masowo. Roi się w miesiącach letnich w lipcu i sierpniu w lasach liściastych i mieszanych. A także w sadach.. Prowadzi całodobowy tryb życia czyli można ją spotkać bez względu na porę dnia i nocy. Samce latają w różnych kierunkach natomiast samice ponieważ są bardziej ociężałe siedzą na pniach i konarach drzew i przepełzają z miejsca na miejsce. Jaja składają na korze pni w miejscach jasnych i słonecznych. Przeważnie na obrzeżach lasów i sadów. Złożone przez samicę jaja przykrywa ona śluzem i okrywa brunatnymi włoskami z własnego odwłoka. Takie gniazdo wygląda jak skrawek filcu. Gąsienice wylęgają się w kwietniu następnego roku i pozostają w gromadce przez kilka swoich [pierwszych dni. Zaczyna się wielkie żerowanie szczególnie na dębach, czasami na drzewach iglastych. Ogryzają im liście i igły. Jeśli skończy się żerowisko przędą nić na której wiatr przenosi je na inne miejsce.