Kategoria: Owady | Tagi: nautra, owady, rośliny, środowisko, znaczenie
Niezwykle ważny elementem środowiska naturalnego człowieka sa owady. Dostarczają one pokarmu zwierzętom a nawet roślinom. Około trzydziestu procent owadów to „zapylacze” roślin. Wśród roślin występujących w Polsce około połowa gatunków jest owadopylna. Zapylaczami są między innymi błonkówki, muchówki i motyle. Duża grupa owadów pełni rolę sanitariuszy gdyż przyspieszają rozkład odchodów i szczątków zwierzęcych. Niestety wśród owadów mamy również takie które działają szkodliwie. Istnieją gatunki drapieżne oraz pasożytnicze które niszczą gatunki roślinożerne. Powodują one szkody w warzywnictwie, ogrodnictwie, sadownictwie, leśnictwie oraz rolnictwie. Gatunki roślinożerne niszczą uprawy, zapasy żywności, budynki, przedmioty użytkowe, zbiory naukowe. Dużą grupę owadów stanowią pasożyty. Owady roznoszą choroby ludzkie (malaria, tyfus plamisty, śpiączka afrykańska, dżuma i inne), zwierzęce oraz roślinne. Owady zamieszkujące pomieszczenia ludzkie takie jak na przykład muchy nie tylko roznoszą choroby a na dodatek zanieczyszczają mieszkanie, mogą powodować nieprzyjemne zapachy.
Mieszkańcami szaf ubraniowych w mieszkaniu, strychów, magazynów z odzieżą skórzana i tekstyliami są mole. Larwy moli skutecznie dziurawią i niszczą rzeczy z materiałów naturalnych oraz pochodzenia zwierzęcego. Lubują się w spożywaniu odzieży i dywanów z wełny, smakują im wyroby futrzane i skórzane. Nie pogardzą kapeluszami filcowymi, obiciami mebli. Mole mogą zamieszkać praktycznie wszędzie nie tylko w pomieszczeniach gdzie mają coś do jedzenia ale nawet tam gdzie nie ma go. Szkodnikami są larwy gdyż dorosłe mole nie jedzą. Mole uwielbiają wilgotne pomieszczenia a nie znoszą suchych. Jedynym skutecznym sposobem na mole jest profilaktyka. Profilaktyka polega na stworzeniu molom niekorzystnych warunków do życia, zalęgnięcia się i bytowania. W mieszkaniach mogą zamieszać dwa rodzaje moli: mól ubraniowy i mól kożusznik. Mól ubraniowy jest niewielkim motylem o długości tułowia około dziewięciu milimetrów i rozpiętości skrzydeł około jedenastu milimetrów. Samce latają natomiast samice nie. Najczęściej składają jajka na tkaninach wełnianych aby zapewnić potomstwu pożywienie.
Mucha domowa należy do rodziny muchowatych. Występuje tylko w środowisku związanym z człowiekiem. Jest niewielka. Samica jest większa od samca i może osiągnąć wielkość do siedmiu i pół milimetra. Tułów ma ciemnoszary na którym są podłużne paski. Oczy muchy mają bardzo szerokie pole widzenia (nawet trzysta sześćdziesiąt stopni). Mucha lata bardo wolno. Zazwyczaj mucha żyje około miesiąca ale jeśli przebywa w mieszkaniu może przezimować. Muchy które mają dziewięć dni mogą już znosić jajeczka. Jaja składane są najczęściej do nawozu. Samica składa jaja nawet co dwa dni i jednorazowo może ich być około stu. Po upływie doby z jajeczek wylęgają się larwy. Larwy żywią się pokarmem płynnym. Mucha może być roznosicielem wielu groźnych chorób takich jak dur brzuszny, paratyfus, dyzenteria, cholera, gruźlica, czerwonka. Mucha prowadzi typowo dzienny tryb życia. Bardzo lubi ciepłe, nasłonecznione pomieszczenia. W nocy lub w chłodne dni muchy odpoczywają na podłogach, ścianach i sufitach mieszkań a na zewnątrz na roślinach, na ziemi, płotach.
Chrabąszcz majowy występuje na terenie całej Europy. W Polsce mieszka w lasach, zagajnikach i na polach. Chrabąszcze żerują przede wszystkim na liściach dębów. Można je spotkać również na liściach wierzby, brzozy, jarzębiny, buka, niektórych topól i kasztanowcu. Z gatunków iglastych można je spotkać na modrzewiach, sosnach, świerkach. Przeciętna długość owada dorosłego to dwadzieścia trzydzieści milimetrów. Ciało może mieć ubarwienie od jasnobrunatnego do brunatnego. Odwłok jest połyskujący. Chrabąszcze widać najczęściej od końca kwietnia do nawet lipca. Samica składa jaja partiami po około trzydzieści sztuk. Cykl rozwojowy chrabąszcza trwa około czterech lat od jaja do dorosłego osobnika. Jeśli larwy chrabąszcza występują masowo mogą spowodować uszkodzenie korzeni drzew liściastych. Żerowanie pędraków i larw w szkółkach leśnych powoduje niejednokrotnie masowe usychanie siewek i sadzonek. Aby zapobiec uszkodzeniom najczęściej szkółki umieszcza się z dala od pól, pastwisk i łąk. Również dba się o naturalnych wrogów chrabąszcza (borsuki, jeże).